Εμπειρίες
Πρώτα απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω τον Κωνσταντίνο Δανιά που εκπαίδευσε το σκυλάκι μου από ένα απλό κατοικίδιο σε έναν μικρό τετράποδο ήρωα.
Ένας άνθρωπος που πάσχει από κάποια πάθηση από την οποία κάποιες φορές ίσως να κινδυνεύει η ζωή του θα μπορέσει να καταλάβει στο 100% αυτό που ζω με το σκυλάκι μου.
Πάσχω από σακχαρώδη διαβήτη τα τελευταία 12 χρόνια. Οι υπογλυκαιμίες μου είναι αρκετά συχνές. Σταδιακά με τον καιρό άρχισα να μη νιώθω το ζάχαρο μου όταν πέφτει. Ψάχτηκα λοιπόν και βρήκα ότι υπάρχει μια εκπαίδευση, η οποία γίνεται στους λατρεμένους τετράποδους φίλους μας, που μπορεί να κάνει έναν σκύλο να ανιχνεύει τις υπογλυκαιμίες. Δεν έχασα καιρό επικοινώνησα αμέσως με τον εκπαιδευτή και ξεκίνησα μαθήματα.
Η πρώτη εμπειρία μου μετά την εκπαίδευση ήταν ένα βράδυ που μόλις είχα βγει από το Νοσοκομείο εξουθενωμένη, την ώρα που κοιμόμουν νιώθω τον σκύλο μου να με γλείφει με μανία στο στόμα, πράγμα το οποίο δεν έχει ξανασυμβεί. Όταν ξύπνησα ο σκύλος ήταν αναστατωμένος και γάβγιζε σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Μέτρησα το ζάχαρο μου και ήμουν υπογλυκαιμική. Μόλις ρύθμισα το ζάχαρο ο σκύλος ηρέμησε και πέσαμε για ύπνο. Από εκείνη την ημέρα και έπειτα νιώθω πραγματικά ασφαλής. Πριν τον σκύλο είχα πάντα ένα φόβο ότι θα πάθω υπογλυκαιμία και ότι θα το καταλάβω όταν θα είμαι οριακά πλέον. Αυτό με τρόμαζε πολύ! Πλέον δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Έχω έναν υπέροχο σκύλο-ήρωα που ξέρω ότι σε μία κρίσιμη στιγμή θα με σώσει.
Στην αρχή της εκπαίδευσης είχα τους ενδοιασμούς μου. Από την πρώτη ανίχνευση και έπειτα μου πέρασαν όλα. Και οι ενδοιασμοί για την εκπαίδευση και κυρίως ο φόβος μου.
Πιστεύω πως όλοι οι διαβητικοί πρέπει να έχουν έναν τέτοιο φύλακα άγγελο μέσα στο σπίτι τους. Είναι υπέροχο πως ένα τέτοιο πλάσμα μπορεί να σε ειδοποιήσει για κάτι που αδυνατεί να κάνει το ίδιο σου το σώμα.


Στα 32 μου αποφάσισα να πάρω ένα σκυλάκι για παρέα. Είμαι παιδί με ειδικές ανάγκες καθώς έχω ανισοσκελία αριστερού κάτω άκρου. Έχω κάνει πολλές επεμβάσεις για να μπορώ σήμερα να περπατάω έστω με πατερίτσα στις μακρινές αποστάσεις. Γνώρισα τον Κωνσταντίνο και μου πρότεινε κατάλληλες ράτσες λόγω της ιδιαιτερότητας μου, αλλά κατέληξα σε Αμερικανικό Σταφορντσάιρ Τεριέ μια ράτσα ιδιαιτέρα δραστήρια και υπερκινητική. Έτσι Από 2 έως 3 μηνών ήταν δύσκολη η συγκατοίκηση ενώ με τα τσίσα και τα κακάκια ταλαιπωρήθηκα πολύ αφού δε με άκουγε, ήταν σαν να μην υπήρχα. Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές (γιατί την είχα πάρει Αύγουστο) ήρθε ο Κωνσταντίνος και από το πρώτο μάθημα ο σκύλος ήταν τελείως διαφορετικός, μου έμαθε με διάφορα μαθήματα πώς να συμπεριφέρομαι στο σκύλο ώστε να μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά.
Ο σκύλος τώρα είναι 11 μηνών και είναι πολύ ήρεμος όπου και να πάμε κάθετε φρόνιμος, δεν τραβάει στην βόλτα του, δεν ζητιανεύει στο τραπέζι, όταν είναι να φάει δεν χοροπηδάει σα τρελό, με τα άλλα ζωάκια είναι πολύ φιλικό και παιχνιδιάρικο, με τους ανθρώπους πολύ ήρεμο και προστατευτικό με βοηθάει να κοιτάω τη ζωή μου τελείως διαφορετικά. Όλοι μου έλεγαν να μην πάρω σκύλο γιατί φοβόντουσαν ότι θα με ρίξει θα με τραβάει αλλά χάρις στον Κωνσταντίνο όλα άλλαξαν.
Δημήτρης Μακρόπουλος – Ίρις